All Saints Day in Poland - 1 November 2024 - A Triumph of Humanity to be considered in the face of the murderous present - A Memory Recalled in a Time of Great Danger


This is a particularly significant, symbolic and resonant All Saints Day and All Souls Day, recumbent in the shadow of wars.

I have found it so difficult to sleep in recent weeks and particularly last night.

In Ukraine accurate reports are difficult to unearth, concealed for 'security reasons' but in the conflict sources indicate some 628,000 Russian soldiers have been killed so far and some 80,000 Ukrainian soldiers. 

In the Middle East there are even more terrible statistics concerning Palestinian civilians and now horrors in Lebanon. The knowledge of terrible statistics, the details of the depraved way of death (some 43,000 Palestinians have been killed, possibly 62,000 dead from starvation, mainly children). The flawed human consciousness of the sacred nature of life throws me into despair. 

Death and injury is barbarously forced upon thousands of blameless children. (Conservative figures show that more than 6,000 women and 11,000 children have been killed in Gaza by the Israeli military over the last 12 months. Over 25,000 children have either lost a parent or become orphans).

And the appalling silence concerning the barbarism, loss and displacement of millions on an unimaginable scale in Sudan ... 

This situation has thrown me into complete mental confusion, horror and repugnance. The repetition of hatreds I thought had gone forever break like a wave once more over us. The sanguinary, remorseless terrorism in the world today and the terrible echoes of past racist atrocities and revenge for them have returned with a monstrous vengeance threatening to engulf us all. Respect for human life seems to have vanished, if it ever genuinely existed, examining human history...

I feel profound disillusionment at the disproportionate, self-interested response of many countries, a rejection or rationalization of the nature of truth. All the moral values I respected and was encouraged to abide by when brought up as a young man seem to have disintegrated in shards of bloodthirsty suffering. I am reminded of an aphorism from that wise French author Honoré de Balzac that I once had printed on my visiting card: 

There are no principles only events

Every day hundreds of children are dying a loathsome death, injured or maimed beyond my imagination, thousands so far.

Not to mention the additional thousands of terrifying deaths of adults, their parents perhaps, families, many in refugee camps, bodies and still pumping hearts buried alive, some burnt alive in the grimmest of ironies, smothered under the crushing rubble of immovable concrete. I cannot imagine a more horrifying death than to be buried alive under shattered concrete in utter darkness with smashed limbs. 

Can you imagine the horror of such an agonizing departure from life, the suffocation of an innocent, terrified child, their life extinguished in utter darkness. Human remains scattered around a bomb site? Can you imagine the abomination today of such an appalling death of any human, any living thing of any species residing on our beautiful earth, buried alive, unable to breathe, perhaps even to move, wounded, trapped, life blood inexorably seeping away?

As a human being, a member of this cruel species, I am horrified that a vengeful religious war can erupt once more, faced as we are with so many malevolent eruptions of indifferent Nature and climate. The floods in Valencia are a natural disaster of immense magnitude and this in the midst war being waged again. There were earthquakes in Turkey during the war. How can such carnage be discussed with 'non-partisan' media detachment? And no firm, consensual, unified resolution condemning this slaughter from the UN? Morality has not evolved over hundreds of years - we are inhabiting the Old Testament.

'International law' has become merely a hollow laugh behind the hand, another ghoulish dance around the golden calf, a nationalist charade of so-called laws that no longer exist in reality and cannot be implemented.

Yes, many thoughts came into my mind wandering the PowÄ…zki Cemetery in Warsaw last year and yesterday. In the warm sunshine a group of happy children were cleaning the grave of an eminent former pupil of their school, care for the departed. The contrast with the present brought me close to tears. Ordinary citizens simply want a rewarding occupation and happy family life with realistic aspirations.

I was reminded of the fine poem by the Welsh poet of genius, Dylan Thomas, who addressed this subject years ago with a poetic power I could never approach.

The Hand that Signed the Paper

The hand that signed the paper felled a city;
Five sovereign fingers taxed the breath,
Doubled the globe of dead and halved a country;
These five kings did a king to death.

The mighty hand leads to a sloping shoulder,
The finger joints are cramped with chalk;
A goose's quill has put an end to murder
That put an end to talk.

The hand that signed the treaty bred a fever,
And famine grew, and locusts came;
Great is the hand that holds dominion over
Man by a scribbled name.

The five kings count the dead but do not soften
The crusted wound nor pat the brow;
A hand rules pity as a hand rules heaven;
Hands have no tears to flow.

Dylan Thomas

 

PowÄ…zki Cemetery in Warsaw,  November 1st 2024


Extracted from:

A Country in the Moon: Travels in Search of the Heart of Poland by Michael Moran (Granta, London 2008) 

The original fabric of eighteenth and nineteenth-century Warsaw has almost disappeared except paradoxically among the dead at PowÄ…zki cemetery. In many respects it is an extension of the tombs at Wawel in Kraków. Particularly eminent citizens are buried there among the legions of the forgotten. 

An autumn funeral at Powązki is particularly moving. The mourner emerges into a chill sun from under the cupola of the cemetery church of St. Charles Borromeo. The last leaves of summer flutter down like flakes of gold from an azure sky. One follows the coffin drawn by men dressed in eighteenth century livery of gilded black behind the priest and swaying cross along far-reaching allées to the waiting vault.

On this day Poles not only honour departed members of their own families but all who have contributed to the national identity – in politics, the military, the arts and liberal professions. Entire dynasties of architects such as the Merlinis, who built the palaces of Warsaw, lie buried here.


Memorial to the members of the Chopin family. Especially emotional following the International Fryderyk Chopin Piano Competition on Period Pianos, Warsaw, just concluded 

A fierce patriotism and intimate relationship with the dead imbues Polish society with rare cohesion. Solitary figures sit hunched on seats cemented to the foot of a grave, rising now and then to adjust just a fraction their arrangements of flowers and candles. 

The resting place of the Heart of Chopin in the Church of the Holy Cross, Warsaw


Chopin's Grave at Père Lachaise Cemetery, Paris

The beautiful weather meant Varsovians were in a buoyant mood and an almost festive atmosphere pervaded the golden-leaved necropolis. I found myself purchasing candles and searching out the graves of my favourite Polish musicians and artists with an unaccustomed feeling of what one might fancifully call ‘sepulchral elation’. These gestures of a communal belief in the immortal soul of man were deeply affecting. 

At dusk the cemetery took on a true metaphysical atmosphere as the temperature fell and the mists of autumn descended. The dome of the church dissolved in fog as I joined the human tide passing through the Gate of Great Silence. The dark paths were illuminated by innumerable points of light, swathes of candles in an expression of fervent theatricality. Poles filtered past the graves in silence or in soft-whispering groups.


A million or so dead have been buried here over two centuries and countless graves robbed or lost. The ‘catacombs’ are normally long, gloomy galleries with six vertical rows of vaults for wealthier citizens, but that night they were a river of candle-light in red, yellow and white. A complete wheeled fortress gun-carriage adorned the grave of Major-General JÄ™drzej WÄ™gÅ‚owski who invented it and died in 1861. A propeller was fixed to the grave of the Polish aviator Major Ludwik Idzikowski who died attempting to fly the Atlantic in 1929. Tram rails formed a cross for a tramway man killed when a boiler exploded in 1917. This cemetery was the only place leading sculptors could work without police interference from the partitioning powers, which resulted in superbly sculptured figures.

The funeral processions of Varsovian high society usually departed from the home where the body had been lying for three days. Chopin himself left the instruction ‘Open my body that I may not be buried alive.’  The body would then pass to the Holy Cross Church in Krakowskie PrzedmieÅ›cie (where Chopin’s heart lies) and then the considerable distance through the pungent and colourful Jewish ghetto quarter to PowÄ…zki. The coffins of two Polish racing airmen, Å»winko and Wigura, were mounted on top of the fuselage of their wrecked plane to be transported through the city.

I placed my own candles on the graves of the great pianist Witold MaÅ‚cużyÅ„ski, whom my pianist uncle Edward Cahill knew and admired, the national composer Moniuszko as well as the violinist and composer Henryk Wieniawski. Chopin’s teachers Wojciech Å»ywny and Jozef Elsner were buried here and more recently the Polish film director Krzyszof KieÅ›lowski. His grave has a bronze sculpture of two hands framing a scene before shooting on film. 

Chopin's sensitive and extremely gifted poetic sister Emilia, taken tragically young from tuberculosis, is covered in flickering flames. Famous Polish actors and other artists smilingly wander about collecting money for the restoration and maintenance of the graves. Such a warm, communal and intimate atmosphere is created within the great reality of death. As I wandered down long avenues among nuns, lovers, families, priests and the elderly, glass containers shattered intermittently releasing small seas of fire that were hastily extinguished by passers-by.


PowÄ…zki Cemetery in Warsaw,  November 1st 2024


Polish 'Golden October' in the gardens of the Palace of Nieborow during All Saints Day
not far from Zelazowa Wola where Chopin was born

The cemetery harbours many fascinating stories. Theatrical melodrama is seldom absent from the death of a Polish artist. Maria Wisnowska was a vivacious actress at the Variety Theatre. Radiantly promiscuous, she became slavishly obsessed (but not in love) with Alexander Bartenev, a glamorous Russian cornet in a regiment of hussars stationed in Warsaw. In the Slavic way of these things, they decided on a mutual suicide pact. After shooting her with his revolver his nerve failed when it came to turning the gun on himself. Bartenev was demoted in disgrace and imprisoned in a fortress. Impoverished he faithfully visited his lover’s grave until death. More macabre was the result of a bomb which fell on PowÄ…zki from a Soviet aircraft. A coffin was thrown up from the depths of a tomb and on the hands of the skeleton were seen a pair of white kidskin gloves. The right hand held a wave of long golden hair, which fell from the skull to the bony knees and rippled in the breeze like a bizarre resurrection of life.

The memorial to the KatyÅ„ massacre is illuminated by a veritable sea of candles. The massacre at KatyÅ„ forest on the banks of the Dnieper river near Smolensk was one of the most notorious and controversial atrocities suffered by Poles during the Second World War. After the outbreak of hostilities some 25,000 Polish reserve officers (doctors, scientists, teachers, businessmen and other graduates – ‘the cream of the class enemy’) were detained in Russian camps in September 1939. After a few months of correspondence with their families an ominous silence descended. In April 1943, 4,321 corpses were exhumed from a mass grave by the Nazis. Each had his hands tied behind his back but had a bullet lodged in the base of his skull. The Nazis blamed the Soviets and the Soviets blamed the Nazis.

The Katyn Memorial

Soviet guilt was established beyond doubt when President Gorbachev admitted the crime and revealed the location of the other two mass graves containing the remainder of the corpses. This outrage remains a symbol for Poles of the many atrocities committed against Poland by the USSR. The issue continues to smoulder and has affected generations of Poles with a negative or at the very least chronically suspicious stance towards Russia. KatyÅ„ is a weeping sore that seems to never heal. And then a memorial to the horrors of the Smolensk air disaster in April 2010 that added yet another almost inevitable chapter to the seemingly blighted destiny of this valiant land.

Some distance on from PowÄ…zki is the Military Cemetery, where the military and others of the last two hundred years are buried. 

Here are the anonymous graves of Home Army soldiers who fought in the Warsaw Uprising of 1944, memorials to those transported to Siberia by the Soviets, casualties of the Battle of Warsaw or the ‘Miracle on the Vistula’ in 1920 and soldiers who died valiantly fighting the German invasion of 1939. A tragic domain.


Rivers of candles flow into the Polish collective memory...



The extensive open nature of this section set among birches recalls the heartbreaking and bloody resistance of Poland to unmerited aggression. Contemplating the serried ranks of military crosses, each with a candle winking in the night, it is as if the cloth of heaven has been laid upon the earth. 



After independence in 1918 many of the most notable citizens of Warsaw were buried here, including WÅ‚adysÅ‚aw Szpilman the pianist. 


The grave of the Polish pianist Wladislaw Szpilman in Powazki Cemetery Warsaw on All Saints Day. The hero of Polanski’s film The Pianist died in Warsaw in July 2000 after a distinguished post-war musical career (he was an excellent interpreter of Chopin) and the composition of over five hundred popular songs. Ironically one of his loveliest songs is called W maÅ‚ym kinie [In a Little Cinema] which laments the loss of small, intimate cinemas so popular in the past in Poland. Many of his original recordings are still available transferred to CD.

Władysław Komar
 (58) was the 1972 Olympic Gold Medalist Polish shot putter, actor and cabaretist. 
Tadeusz Slusarski (48) was the 1976 Olympic pole vault champion. Both were killed in the same car in a head-on collision near the north-western village of Przybierowo on 17 August 1998. Both burned to death in their car.



The grave of Jerzy Waldorff (1910-1999) Powazki Cemetery Warsaw on All Saints Day. His initiative began the collections by celebrities in the cemetery itself to finance the upkeep and repair graves

For a warmly patriotic, anecdotal and profusely illustrated account of the history of PowÄ…zki Cemetery see The Rest Is Silence : The PowÄ…zki Cemetery in Warsaw by the wonderful Polish music critic, writer, journalist, social activist and great character Jerzy Waldorff  trans. Chester Kisiel (Warsaw 1992). I was told he instituted the idea of celebrities in the world of the arts collecting money around the cemetery for the maintenance and upkeep of this rare example of continuity in Polish history - a tradition that continues to this day.


Graves under careful and artistic repair at PowÄ…zki Cemetery in Warsaw

I discussed the great novel Voss by Patrick White, the Australian Nobel prize-winning author. Such are the intellectual surprises of Polish life



A visit to the Jewish Cemetery adjacent to PowÄ…zki in Okopowa Street is a powerful and melancholic reminder of the tremendous historical presence of Jews in Warsaw and the central contribution they made to the life of the city. From 1527 to 1795 Jews were not permitted to live in Warsaw. The cemetery was founded in 1806, at that time outside the walls, and covered a massive eighty acres. Up to 1939 it contained the bodies of some 200,000 Jews in marked graves. Much of it is still a sad and neglected place, finely carved gravestones overgrown and awry, decorative wrought iron rusting in piles, doors to mausoleums gaping as if the soul has fled. Despite this, clearance and dedication by volunteers has improved sections immeasurably over the years. 

Most moving are the common mass graves to the Ghetto Insurgents (overgrown grassy depressions surrounded by a circle of white marble standing stones with a simple black band) and memorial graves erected by Jewish families living abroad, family members murdered but never met. An inscription reads ‘In memory of one million Jewish children murdered by Nazi German barbarians 1939-1945.’

A statue of the renowned Janusz Korczak ‘The King of Children’ gently accompanies a few of his charges from his orphanage to their joint annihilation. Janusz Korczak (1878-1942) was the pseudonym of Henryk Goldszmit, the heroic Polish-Jewish pediatrician, children’s author and educational theorist. Andrzej Wajda made a film of his life in 1990 called Dr. Korczak

Of the numberless descriptions I have read of the horrors of the Holocaust, this passage of the final journey of 200 children to the Treblinka extermination camp is the most heart-rending of all. It comes from WÅ‚adisÅ‚aw Szpilman’s The Pianist.



"One day, around 5th August, when I had to take a brief rest from work and was walking down Gęsia Street, I happened to see Janusz Korczak and his orphans leaving the ghetto.

The evacuation of the Jewish orphanage run by Janusz Korczak had been ordered for that morning. The children were to have been taken away alone. He had the chance to save himself, and it was only with difficulty that he persuaded the Germans to take him too. He had spent long years of his life with children, and now, on this last journey, he could not leave them alone. He wanted to ease things for them. He told the orphans they were going out in to the country, so they ought to be cheerful. At last they would be able exchange the horrible, suffocating city walls for meadows of flowers, streams where they could bathe, woods full of berries and mushrooms. He told them to wear their best clothes, and so they came out into the yard, two by two, nicely dressed and in a happy mood.

The little column was lead by an SS man who loved children, as Germans do, even those he was about to see on their way into the next world. He took a special liking to a boy of twelve, a violinist who had his instrument under his arm. The SS man told him to go to the head of the procession of children and play – and so they set off.

When I met them in Gęsia Street the smiling children were singing in chorus, the little violinist was playing for them and Korczak was carrying two of the smallest infants, who were beaming too, and telling them some amusing story.

I am sure that even in the gas chamber, as the Zyklon B gas was stifling childish throats and striking terror instead of hope into the orphans’ hearts, the Old Doctor must have whispered with one last effort, ‘It’s all right, children, it will be all right,’ So that at least he could spare his little charges the fear of passing from life to death."

WÅ‚adisÅ‚aw Szpilman The Pianist   trans. Anthea Bell (London 2000) 95-96

Such public and collective acts of celebration and mourning, both glorious and humbling, morally impeccable and unashamedly artistic, bind Polish society together. Such gestures guarantee the continuity of the Polish psychological inheritance. 

As I finally left through the clammy autumnal mist gathering my coat about me, I realized that All Saints’ Day in Poland was not a quaint, even macabre foreign custom, but a unique spiritual contribution to the soul of Europe and a triumph of humanity.


Details of the Childrens' Memorial, Jewish Cemetery, Warsaw







I gratefully acknowledge Dylan Thomas to speak for me once again concerning my plight as an author with an obsession for love and words. I try to retain creative thoughts of life but it is increasingly hard ….

In My Craft or Sullen Art

In my craft or sullen art

Exercised in the still night

When only the moon rages

And the lovers lie abed

With all their griefs in their arms,

I labour by singing light

Not for ambition or bread

Or the strut and trade of charms

On the ivory stages

But for the common wages

Of their most secret heart.


Not for the proud man apart

From the raging moon I write

On these spindrift pages

Nor for the towering dead

With their nightingales and psalms

But for the lovers, their arms

Round the griefs of the ages,

Who pay no praise or wages

Nor heed my craft or art.

 


Extract from:

A Country in the Moon: Travels in Search of the Heart of Poland by Michael Moran (Granta, London 2008) 

Kraj z Księżyca: Podróże do Serca Polski (Wydawnictwo Czarne, Warszawa 2010)

Oryginalna tkanka osiemnastowiecznej i dziewiętnastowiecznej Warszawy znikła już niemal bez śladu; paradoksalnie jedynym zachowanym w całości fragmentem tej tkanki jest cmentarz na Powązkach. Pod wieloma względami jest to przedłużenie wawelskich krypt. Pośród legionów zapomnianych całkiem obywateli miasta grzebie się tu ludzi wybitnych i sławnych. Jesienny pogrzeb na Powązkach to szczególnie poruszająca uroczystość. Żałobnik wychodzi w chłodne promienie słońca spod kopuły przycmentarnego kościoła świętego Karola Boromeusza. Prosto z lazurowego nieba lecą ostatnie liście lata, płatki szczerego złota. Kondukt żałobny postępuje za trumną niesioną przez mężczyzn odzianych w osiemnastowieczną liberię, czarne szaty z ozdobnymi złoceniami. Z przodu kroczy ksiądz z krzyżem, prowadząc wszystkich wzdłuż długiej, prostej alei, do przygotowanej uprzednio krypty.
Włożyliśmy do koszyka rękawice ogrodnicze i worki na śmieci. Przed bramą kupiliśmy znicze nagrobne w pojemnikach z kolorowego szkła, w różnych rozmiarach i kształtach; sprzedawca zapewniał nas, że będą się palić przez trzy dni. Kupiliśmy również wieńce z suszonych i świeżych kwiatów, wybierając je spośród hektarów rozłożonych dokoła podobnych wiązanek.

Tego dnia Polacy oddajÄ… cześć nie tylko zmarÅ‚ym czÅ‚onkom swoich wÅ‚asnych rodzin, ale też wszystkim tym, którzy przyczynili siÄ™ do zachowania narodowej tożsamoÅ›ci – politykom, wojskowym, artystom, różnego rodzaju twórcom. Leżą tu caÅ‚e dynastie architektów, takich jak Merlini, którzy budowali paÅ‚ace Warszawy. GorÄ…cy patriotyzm i bliska więź ze zmarÅ‚ymi niezwykle spajajÄ… polskie spoÅ‚eczeÅ„stwo. Samotne postacie siedzÄ… przygarbione na Å‚awkach przed nagrobkami, podnoszÄ… siÄ™ od czasu do czasu, by przestawić o drobinÄ™ kwiaty lub Å›wiece. PiÄ™kna pogoda sprawiÅ‚a, że warszawianie byli w pogodnych nastrojach, a na przykrytym zÅ‚otymi liśćmi cmentarzu panowaÅ‚a prawdziwie Å›wiÄ…teczna atmosfera. Nim siÄ™ zorientowaÅ‚em, sam kupowaÅ‚em już Å›wiece i wyszukiwaÅ‚em groby moich ulubionych polskich artystów i muzyków, przepeÅ‚niony niezwykÅ‚ym uczuciem, które można by nazwać „cmentarnÄ… euforiÄ…”. Te gesty wspólnej wiary w nieÅ›miertelnÄ… duszÄ™ czÅ‚owieka byÅ‚y ogromnie wzruszajÄ…ce. O zmierzchu na cmentarzu zapanowaÅ‚a prawdziwie metafizyczna atmosfera, szczególnie gdy podniosÅ‚a siÄ™ jesienna mgÅ‚a. KopuÅ‚a koÅ›cioÅ‚a rozmyÅ‚a siÄ™ w ciemnoÅ›ci i mgle, gdy przechodziÅ‚em wraz z ludzkÄ… falÄ… przez BramÄ™ Wielkiej Ciszy. Mroczne Å›cieżki oÅ›wietlaÅ‚ blask niezliczonych pÅ‚omyków, poÅ‚aci ognia tworzÄ…cych niezwykÅ‚Ä…, teatralnÄ… atmosferÄ™. Polacy przechodzili obok grobów w milczeniu, niektórzy wymieniali szeptem jakieÅ› uwagi.
W ciÄ…gu ponad dwustu lat pochowano tu okoÅ‚o milion ludzi, ogromna liczba grobów zostaÅ‚a też ograbiona lub zniszczona. „Katakumby” to zwykle dÅ‚ugie, ponure galerie z szeÅ›cioma pionowymi szeregami krypt przeznaczonych dla bogatszych obywateli; tej nocy jednak wyglÄ…daÅ‚y jak rzeka ognia, czerwonych, żółtych i biaÅ‚ych Å›wiec. Ogromna laweta forteczna zdobi grób generaÅ‚a JÄ™drzeja WÄ™gÅ‚owskiego, który wynalazÅ‚ to urzÄ…dzenie (zmarÅ‚ w 1861 roku). ÅšmigÅ‚o znaczy grób polskiego lotnika, majora Ludwika Idzikowskiego, który zginÄ…Å‚, próbujÄ…c przelecieć nad Atlantykiem w 1929 roku. Szyny tramwajowe tworzyÅ‚y krzyż na nagrobku motorniczego, który poniósÅ‚ Å›mierć w wyniku eksplozji kotÅ‚a w 1917 roku. Ten cmentarz byÅ‚ jedynym miejscem, w którym najlepsi rzeźbiarze mogli pracować, nie obawiajÄ…c siÄ™ interwencji policji mocarstw rozbiorowych, dlatego też powstaÅ‚o tutaj wiele posÄ…gów niezwykÅ‚ej urody.
Kondukt pogrzebowy warszawiaków pochodzÄ…cych z wyższych sfer wyruszaÅ‚ zwykle spod domu zmarÅ‚ego, gdzie jego ciaÅ‚o spoczywaÅ‚o uprzednio przez trzy dni. Chopin zostawiÅ‚ instrukcjÄ™ nastÄ™pujÄ…cej treÅ›ci: „Otwórzcie moje ciaÅ‚o, bym nie zostaÅ‚ pogrzebany żywcem”. ZwÅ‚oki przenoszono potem do koÅ›cioÅ‚a ÅšwiÄ™tego Krzyża na Krakowskim PrzedmieÅ›ciu (gdzie spoczywa serce Chopina), a potem wyprawiano w dÅ‚ugÄ… podróż na PowÄ…zki, wiodÄ…cÄ… przez barwnÄ… dzielnicÄ™ żydowskÄ…. Kiedy chowano dwóch sÅ‚awnych polskich lotników, Å»wirka i WigurÄ™, na czas transportu przez miasto umieszczono trumny na kadÅ‚ubie ich rozbitego samolotu.
Postawiłem świeczki na grobie wielkiego pianisty Witolda Małcużyńskiego, którego mój wuj znał i podziwiał, na grobowcu światowej sławy kompozytora Moniuszki oraz skrzypka i kompozytora Henryka Wieniawskiego. Pochowano tu również nauczycieli Chopina, Wojciecha Żywnego i Józefa Elsnera, a w nieco mniej odległych czasach polskiego reżysera filmowego Krzysztofa Kieślowskiego. Na jego nagrobku znajduje się brązowa rzeźba przedstawiające dwie dłonie ułożone na kształt klatki filmowej obejmującej kolejne ujęcie. Kiedy przechadzałem się długimi alejami, pośród zakonnic, kochanków, rodzin, kapłanów i starców, niektóre szklane znicze pękały z trzaskiem, rozlewając dokoła małe oceany ognia, gaszone w pośpiechu przez przechodniów.
Z Cmentarzem PowÄ…zkowskim wiąże siÄ™ wiele fascynujÄ…cych historii. Åšmierć polskich artystów czÄ™sto otoczona jest aurÄ… teatralnej melodramatycznoÅ›ci. Maria Wisnowska byÅ‚a peÅ‚nÄ… życia aktorkÄ…. OlÅ›niewajÄ…co piÄ™kna, a przy tym dość rozwiÄ…zÅ‚a aktorka uwikÅ‚aÅ‚a siÄ™ w niewolniczy, pozbawiony miÅ‚oÅ›ci romans z Aleksandrem Barteniewem, „kometem” oddziaÅ‚u rosyjskiej kawalerii stacjonujÄ…cego w Warszawie. Postanowili, że popeÅ‚niÄ… razem samobójstwo. Kiedy już Barteniew zastrzeliÅ‚ jÄ… ze swego pistoletu, zabrakÅ‚o mu odwagi, by targnąć siÄ™ na wÅ‚asne życie. W konsekwencji zostaÅ‚ zdegradowany i uwiÄ™ziony w fortecy. Gdy wyszedÅ‚ w koÅ„cu na wolność, okryty haÅ„bÄ… i zubożaÅ‚y, odwiedzaÅ‚ grób swej kochanki aż do Å›mierci. Inny, makabryczny spektakl byÅ‚ wynikiem eksplozji bomby zrzuconej na PowÄ…zki przez sowiecki samolot. Z grobowca wyleciaÅ‚a trumna, a oderwane wieko odsÅ‚oniÅ‚o szkielet z biaÅ‚ymi, skórzanymi rÄ™kawiczkami na dÅ‚oniach. Prawa rÄ™ka trzymaÅ‚a pukiel zÅ‚otych wÅ‚osów, które ciÄ…gnęły siÄ™ od czaszki po kolana i koÅ‚ysaÅ‚y na wietrze, jakby przywrócone nagle do życia.[1]
Wokół pomnika zbrodni KatyÅ„skiej rozciÄ…ga siÄ™ prawdziwe morze Å›wiec. Masakra w lesie KatyÅ„skim, nad brzegami rzeki Dniepr w okolicach SmoleÅ„ska byÅ‚a jednÄ… z najbardziej osÅ‚awionych i kontrowersyjnych zbrodni dokonanych na narodzie polskim w czasie drugiej wojny Å›wiatowej. Po rozpoczÄ™ciu dziaÅ‚aÅ„ wojennych we wrzeÅ›niu 1939 roku zatrzymano w rosyjskich obozach ponad dwadzieÅ›cia tysiÄ™cy polskich oficerów rezerwy oraz żoÅ‚nierzy w innych stopniach (byli to lekarze, naukowcy, inżynierowie, nauczyciele, biznesmeni i ludzie innych profesji – „Å›mietanka wroga klasowego”). Po kilku miesiÄ…cach, podczas których żoÅ‚nierze korespondowali ze swoimi rodzinami, zapadÅ‚a zÅ‚owieszcza cisza. W kwietniu 1943 roku naziÅ›ci rozkopali masowe groby i ekshumowali ponad 4000 ciaÅ‚. Każdy z zabitych miaÅ‚ zwiÄ…zane rÄ™ce i sowieckÄ… kulÄ™ z tyÅ‚u czaszki. NaziÅ›ci obwiniali sowietów, sowieci obwiniali nazistów.
Wina sowiecka została udowodniona ponad wszelką wątpliwość, gdy prezydent Gorbaczow przyznał się w imieniu Rosjan do zbrodni i wskazał, gdzie znajdują się pozostałe masowe groby, zawierające resztę ciał. Ten akt przemocy pozostaje dla Polaków symbolem wielu zbrodni popełnionych przez Związek Radziecki na narodzie polskim. Sprawa Katynia wciąż nie została ostatecznie zamknięta i sprawiła, że wielu Polaków ma negatywny stosunek do Rosji. Katyń to otwarta rana, która wciąż nie może się zagoić.[2]
Niedaleko Cmentarza PowÄ…zkowskiego znajduje siÄ™ Cmentarz Wojskowy, gdzie od dwustu lat chowa siÄ™ ludzi zwiÄ…zanych z wojskiem. Tutaj znajdujÄ… siÄ™ anonimowe groby żoÅ‚nierzy Armii Krajowej polegÅ‚ych w powstaniu warszawskim, ofiary bitwy warszawskiej czy też „Cudu nad WisÅ‚Ä…” z 1920 roku, oraz żoÅ‚nierze, którzy walczyli mężnie z niemieckim najeźdźcÄ… w roku 1939. Ten rozlegÅ‚y fragment nekropolii, poroÅ›niÄ™ty wierzbami, przywoÅ‚uje pamięć o dramatycznym, krwawym oporze, jaki Polska stawiaÅ‚a niczym nie uzasadnionej agresji. PatrzÄ…c na zwarte szeregi wojskowych krzyży, wÅ›ród których migocÄ… pÅ‚omyki Å›wiec, odnosi siÄ™ wrażenie, że oto szata niebios zostaÅ‚a rozpostarta na ziemi. Po roku 1918, kiedy Polska odzyskaÅ‚a niepodlegÅ‚ość, pochowano tu wielu wybitnych obywateli Warszawy, miÄ™dzy innymi pianistÄ™ WÅ‚adysÅ‚awa Szpilmana.[3]
Wizyta na przylegajÄ…cym do PowÄ…zek Cmentarzu Å»ydowskim przy ulicy Okopowej przypomina, jak znaczÄ…ca byÅ‚a niegdyÅ› obecność Å»ydów w Warszawie, i jak wielki byÅ‚ ich wkÅ‚ad w życie tego miasta. W latach 1527-1795 nie pozwalano Å»ydom osiedlać siÄ™ w Warszawie. Cmentarz powstaÅ‚ w roku 1806, wówczas jeszcze poza miastem, i obejmowaÅ‚ ogromny obszar ponad 32 hektarów. W roku 1939 spoczywaÅ‚y tu ciaÅ‚a okoÅ‚o 200 000 Å»ydów, pochowane w oznaczonych grobach. Obecnie duża część nekropolii jest zaniedbana, piÄ™knie rzeźbione nagrobki chylÄ… siÄ™ ku ziemi, ozdobne kute żelazo rdzewieje, a drzwi grobowców stojÄ… otworem, jakby uciekÅ‚y z nich dusze zmarÅ‚ych. Mimo to, dziÄ™ki pracy i poÅ›wiÄ™ceniu wielu wolontariuszy, w ostatnich latach sytuacja znacznie siÄ™ poprawiÅ‚a, a spore fragmenty cmentarza zostaÅ‚y oczyszczone i odrestaurowane. Najbardziej wzruszajÄ…ce sÄ… masowe groby uczestników powstania w getcie (zaroÅ›niÄ™te trawÄ… zagÅ‚Ä™bienia, otoczone krÄ™giem stojÄ…cych marmurowych bloków z czarnymi opaskami) oraz symboliczne nagrobki ufundowane przez Å»ydów mieszkajÄ…cych za granicÄ… w hoÅ‚dzie tym czÅ‚onkom ich rodzin, którzy zostali tu zamordowani i nie mieli szansy ich poznać. Napis na jednym z pomników gÅ‚osi: „PamiÄ™ci miliona żydowskich dzieci zamordowanych przez niemieckich barbarzyÅ„ców 1939-1945”.
Na terenie cmentarza znajduje siÄ™ również pomnik, a zarazem symboliczny grób, Janusza Korczaka[4] „Króla dzieci”, który towarzyszy grupce swoich wychowanków z domu dziecka, zmierzajÄ…c wraz z nimi ku wspólnej zagÅ‚adzie. SpoÅ›ród niezliczonych opisów okropnoÅ›ci holokaustu, które miaÅ‚em okazjÄ™ czytać, ten wÅ‚aÅ›nie fragment, opisujÄ…cy ostatniÄ… drogÄ™ dwustu dzieci do obozu zagÅ‚ady w Treblince, jest najbardziej rozdzierajÄ…cy. Pochodzi z książki WÅ‚adysÅ‚awa Szpilmana „Pianista”.

„Kilka dni później, chyba 5 sierpnia, udaÅ‚o mi siÄ™ wyrwać na krótko z pracy i szedÅ‚em ulicÄ… GÄ™siÄ…, gdy przypadkowo staÅ‚em siÄ™ Å›wiadkiem wymarszu Janusza Korczaka i jego sierot z getta.
Na ten poranek zaplanowano, zgodnie z rozkazem, opróżnienie prowadzonego przez Korczaka żydowskiego sierocińca. Dzieci miały zostać wywiezione same, jemu zaś dawano szansę uratowania się i tylko z trudem udało mu się przekonać Niemców, by zezwolili mu towarzyszyć dzieciom. Spędził z nimi długie lata swojego życia i teraz, w ich ostatniej drodze, nie chciał ich pozostawiać samych. Chciał im tę drogę ułatwić. Wytłumaczył sierotom, że mają powód do radości, bo jadą na wieś. Nareszcie mogą zamienić wstrętne, duszne mury na łąki porośnięte kwiatami, na źródła, w których będzie można się kąpać, na lasy, gdzie jest tak wiele jagód i grzybów. Zarządził, by ubrały się świątecznie i tak ładnie wystrojone, w radosnym nastroju ustawiły się parami na dziedzińcu.
MaÅ‚Ä… kolumnÄ™ prowadziÅ‚ SS-man, który jak każdy Niemiec kochaÅ‚ dzieci, a szczególnie te, które miaÅ‚ wkrótce wyprawić na tamten Å›wiat. WyjÄ…tkowo spodobaÅ‚ mu siÄ™ dwunastoletni chÅ‚opiec – skrzypek, który niósÅ‚ swój instrument pod pachÄ…. RozkazaÅ‚ mu wyjść na czoÅ‚o pochodu dzieci i grać. Tak też ruszyli w drogÄ™.
Gdy spotkałem ich na Gęsiej, dzieci, idąc, śpiewały chórem, rozpromienione, mały muzyk im przygrywał, a Korczak niósł na rękach dwoje najmłodszych, także uśmiechniętych, i opowiadał im coś zabawnego.
Z pewnością jeszcze w komorze gazowej, gdy gaz dławił już dziecięce krtanie, a strach zajmował w sercach sierot miejsce radości i nadziei, Stary Doktor ostatnim wysiłkiem szeptał im:
- To nic, dzieci! To nic… - by przynajmniej swym maÅ‚ym podopiecznym zaoszczÄ™dzić strachu przed przejÅ›ciem z życia do Å›mierci”.[5]

Takie publiczne i zbiorowe akty czci i żałoby, chwalebne, a zarazem upokarzające, moralnie nienaganne i bezwstydnie artystyczne, spajają polskie społeczeństwo. Takie gesty budują ciągłość polskiego dziedzictwa psychologicznego. Kiedy wreszcie wyszedłem z okrytego wilgotną mgłą cmentarza, otulając się szczelniej płaszczem, uświadomiłem sobie, że Dzień Wszystkich Świętych w Polsce nie jest dziwnym, nawet makabrycznym obyczajem, lecz unikatową częścią duszy Europy i triumfem człowieczeństwa.

[1] Historia PowÄ…zek opisana zostaÅ‚a w ciepÅ‚y, a zarazem gÅ‚Ä™boko patriotyczny sposób w bogato ilustrowanej książce Jerzego Waldorffa „The Rest is Silence: The PowÄ…zki Cemetery in Warsaw” („Reszta jest milczeniem”)
[2] WiÄ™cej szczegółów można znaleźć w książce „The Murderers of KatyÅ„: A Russian Journalist Investigates” V. Abarinov (Nowy Jork 1993). Warto również zajrzeć na stronÄ™ prowadzonÄ… przez australijskiego historyka Davida Miramsa – www.katyn.org.au – dostÄ™pnej w polskiej i angielskiej wersji jÄ™zykowej.
[3] Bohater filmu Romana PolaÅ„skiego „Pianista” zmarÅ‚ w Warszawie w lipcu 2000 roku. Przeżywszy cudem wojnÄ™, zrobiÅ‚ wspaniaÅ‚Ä… karierÄ™ muzycznÄ…, skomponowaÅ‚ ponad pięćset popularnych melodii i piosenek. Jak na ironiÄ™ jeden z jego ulubionych utworów nosi tytuÅ‚ „W maÅ‚ym kinie” i opÅ‚akuje znikniÄ™cie maÅ‚ych, kameralnych kin, które niegdyÅ› byÅ‚y ogromnie popularne w Polsce.
[4] Janusz Korczak (1878-1942), a wÅ‚aÅ›ciwie Henryk Goldszmit, Polak żydowskiego pochodzenia, byÅ‚ bohaterskim lekarzem pediatrÄ…, autorem książek dla dzieci i pedagogiem. Andrzej Wajda nakrÄ™ciÅ‚ w 1990 roku film o jego życiu zatytuÅ‚owany „Korczak”. Do dziÅ› dziaÅ‚ajÄ… sierociÅ„ce zainspirowane jego ideami.
[5] WÅ‚adysÅ‚aw Szpilman, „Pianista” (Kraków 2002) str. 91-92

Kraj z Księżyca: Podróże do Serca Polski (Wydawnictwo Czarne, Warszawa 2010)

http://www.michael-moran.net/pages/polish_editions/Kraj_z_Ksiezyca/index.htm

Polish language version is  now only available direct from the author: 

Contact: mjcmoran@wp.pl


                                              

The Tatar Cemetery



In Poland, the presence of Islam is an old phenomenon, deeply rooted in the history and culture of the country. In the 16th and 17th centuries some 100,000 Sunni Muslim Tatars emigrated to Poland. Yesterday, Sunday 2 November 2014, I again ventured into the clammy night to visit the small Muslim Tatar Cemetery in Warsaw. So many appalling acts are being committed by Islamist extremist fundamentalists at present I felt I wanted to visit a place where the traces of some 627 years of relatively peaceful co-existence between Poles, Lithuanians and Tatars remain. Years ago I had visited the tiny Muslim mosques of Kruszyniany and Bohoniki and written about the experience in my book A Country in the Moon:

There was no fresh horse blood on the menu at the Tatar restaurant. Delicious dumplings were recommended by the two beautiful young teenage girls who served me. One was a descendant of the Tatars who settled  in Kruszyniany three  hundred years  before.  She was of a markedly  eastern appearance with jet black, straight hair. The other girl was a blonde Pole with flowers in her hair. As they stood smil- ing, waiting to take my order, I could not help reflecting on the harmony that existed between Islam and Christianity for centuries in this region during the period of the religiously tolerant Polish–Lithuanian Commonwealth and comparing  it with the lamentable world  situation  today.  During  the  sojourn  of Adam  Mickiewicz among the Crimean  Tatars in 1825, he developed ‘oriental’ enthusiasms reflected in his beautiful Crimean Sonnets. He was able to effortlessly reconcile his great reverence for Islam with his Catholic faith. At this time he also developed an enduring respect for the Jews, to the point of attempting  in 1855 to raise a Jewish legion in Istanbul, the Hussars  of Israel. The story of the ‘Lipka Tatars’  is an extraordinary one full of passion and exoticism.

The villages of Bohoniki  and Kruszyniany are east of BiaÅ‚ystok close to the border  with Belarusia and both  possess tiny mosques. As one passes through the magnificent  Puszcza  KnyszyÅ„ska, it is easy to imagine the small sturdy horses of the Tatars scything across the broad, open plains. The car passed silently over a thick carpet of fallen leaves as there  was virtually  no traffic in this remote  place. Kruszyniany is a hamlet of rustic, mainly wooden houses that straggle along a muddy road. The mosque set among birch trees is a small eighteenth-century weatherboard building painted green. If it were not for the tiny golden star and crescent glittering on the top of twin cupolas,  it  would  be  almost  indistinguishable from  a Christian parish chapel. Fortunately I arrived as one of the Tatar descendants was locking up. His face had a distinct Mongol cast from the central Asian  steppe  and  he  was  extraordinarily friendly.  Turkish   and Persian rugs covered the floor.

‘Do come in! You are most  welcome,  sir. Did  you  know  there were still Tatars like me in Poland?’ He gave a terrific grin.

‘Yes, I did actually. I came to this village to see the mosque. I’ve just had a delicious lunch of Tatar specialities.’

‘Ah! You like the Tatar foods! So you know everything about us, but you do not know the Islamic features in here, I think.’

‘No, you’re right. I certainly don’t know enough about Islam.’

‘The small room there is for the women, separate from the men. Here is the Mihrab that indicates the passage to Mecca. The Minbar is this small platform where the Imam delivers prayers and addresses the congregation. On the walls there are Muhirs, ornamental hangings with  embroidered verses from  the Koran.’  

The mosque  was diminutive  in scale but  had a definite atmosphere of holiness  and peace.

‘I see. Is the mosque still used?’

‘Yes, but not so often. There are only three Tatar families left in the village now. All the young people are in the city. But I like it here and talking to interesting  visitors like you, my good sir!’

Islam has had a long, relatively peaceful relationship with Poland of  a  unique  character.  Polish  Sarmatians  claimed  descent  from Iranian  ‘barbarian’  tribes  from  the  Black Sea steppe.  The  Lipka Tatars have been living on the lands of the old Polish–Lithuanian Commonwealth since the  fourteenth century.  The  Tatar  warlord Tokhtamysh and his clan were permitted to settle in Lithuania  by the  Lithuanian  Grand   Duke   Vytautas   (1352–1430)  after  being defeated by the legendary Turco-Mongol warlord  Tamerlane. They were permitted to maintain  their tribal organization and given the religious freedom  to practise  Islam. Many  fought  as light cavalry against the Teutonic  Knights  at Grunwald and subsequently defended the Polish-Lithuanian Commonwealth from attack. Cooperation lasted through successive reigns until the Counter Reformation, when restrictions of their long-held  privileges caused them to appeal to the Sultan Murad III in Istanbul. They finally rebelled and went over to the Turks when the Polish–Ottoman war erupted  in 1672.

The Polish author Henryk Sienkiewicz, himself descended from Christianized Lipka Tatars, won the Nobel  prize for literature  in 1905. 201 The name ‘Lipka’ comes from the old Crimean Tatar name for Lithuania and a corruption of the Polish meaning ‘small lime tree’. His  great  historical  Trylogia  (Trilogy)  written  in the  late nineteenth century  described and in many ways helped forge the national character of Poles, inspiring them to resist under foreign occupation and the Nazis. The Tatar rebellion was immortalized in the last novel of the trilogy – Pan WoÅ‚odyjowski (Colonel Wolodyjowski, or Fire in the Steppe):

The young  Lipka raised his proud  head, cast his lynx-like  glare over the gathering  and, having suddenly  torn  open  his tunic  to reveal his broad chest, he exclaimed “Behold, the blue fish tattoos! I am the son of Tuhaj-Bej!” The room was stunned to silence. The very name of such a terrifying  warlord  curdled the blood.

Only a year later the Lipkas had become disaffected by their new masters and after the Polish victory at Chocim  in 1673 their privileges were restored  in an amnesty.

They  then  fought  alongside  the  winged  cavalry  of  King  Jan Sobieski III at the great Battle of Vienna in 1683, wearing straw in their helmets to distinguish  themselves from the Tatars fighting on the Turkish  side. The famed ‘Tatar tactics’ of a feigned retreat  fol- lowed by reverse and attack contributed greatly to victory that day. Sobieski wrote to his wife MarysieÅ„ka, ‘Our Tatars are entertaining themselves with falcons they have brought with them . . . and are proving  to be loyal and trustworthy.’ After this victory they were rewarded with land, noble status and exemption from taxes. The ennobled  Lipka cavalry units (some astonishingly sharing the same NaÅ‚Ä™cz coat of arms as Joseph Conrad) lived like szlachta, took part in uprisings after the partition of Poland, fought in the Napoleonic army and finally against the Nazis.

I followed the advice of my Tatar descendant to visit the Mizar or Tatar cemetery set in woodland on a slight rise, a place eloquent  of the remarkable  mixture  of cultures  in eastern  Poland.  The grave- stones near the entrance were clearly Christian, but these gave way to older Tatar headstones, overgrown and tilted at crazy angles, topped with iron crescents and stars, some with Russian or Arabic inscrip- tions. Names  such as Mustapha  Bogdanowicz or Ismail Jankowsy reflect the marriage of Pole and Tatar. The origins of Jewish Tatars however  are hidden  in the mists of time. Families clearly of Asian origin were clearing graves of leaves and tangled overgrowth in preparation for All Saints’ Day, a custom  they have adopted  from their Christian neighbours. One  particularly strong Tatar physiognomy sent my mind reeling straight back to the fourteenth century.

Hundreds of rarely visited lakes and ancient forests dominate  the regions north of the Tatar villages along the Belarusian frontier up to the Lithuanian border.  The Puszcza Augustowska and the Suwalszczyna possess some of the most remote, beautiful and undeveloped country- side in Europe. Lake Wigry is a labyrinthine network of creeks, forest, marsh and water with many varieties of fish, beaver, game and birds. The  outrageously pink  Camadolese  monastery dominates  the  lake. Pairs of storks perch and clack conjugal bills on haystacks. Carts pulled by lusty horses are loaded with laughing children sitting on piled leaves of green tobacco. Deserted roads of a blessed rural past.

Extracted from: 

A Country in the Moon: Travels in Search of the Heart of Poland by Michael Moran (Granta, London 2008)

The Tatar mosque at Kruszyniany

The friendly custodian of the Tatar mosque in Kruszyniany in 1993

The Tatar cemetery in Warsaw is deeply atmospheric due in part to the subconscious overlays of horror at present choking our hearts and souls. The small cemetery was founded in 1867 to cater for Muslim soldiers in the Tsar's armies stationed in Warsaw. It then became the resting place for Polish Tatars mainly from the Grand Duchy of Lithuania. 

In November 2010, a monument to the Polish Tatars was unveiled in Gdansk in a ceremony addressed by the Polish President Komorowski and Tatar representatives from across Poland and abroad. The monument is a symbol of the long and important role of Tatars in Polish history. "Tatars shed their blood in all national independence uprisings. Their blood seeped into the foundations of the reborn Polish Republic." President Komorowski stated at the unveiling. The monument is the first of its kind to be erected in Europe. Distinct Tatar military units have fought bravely for Poland over the centuries in an analogous way to the Gurkha units for Britain but naturally over a far longer period. Since the Battle of Grunwald (Battle of Tannenberg in 1410) until World War II, Polish Muslim­ Tatars have been separate units in Polish army.



Tatar Mosque at Bohoniki

This active cemetery was originally divided into sections for the rich on the right and the poor on the left. This division has been abandoned but appeared still in evidence last night as the left side was mainly in darkness without candles and the right brightly lit in a number of places. According to their religious law, a Muslim needs to be buried within three days after his death with cremation forbidden. 

The history of Polish Tatars is a perfect example of co-­existence of two different cultures. I ask myself whether this  process of acculturation was enabled by Polish tolerance towards their Muslim neighbors. Certainly Polish soldiers were much respected by Muslims in their zone of occupation after the recent Iraq war. 

On this day in particular, I felt that awareness of the history of the obscure but successful acculturation of the Polish Tatars might well go a long way to returning all truly religious hearts to a decent respect for the sacred miracle of human life.








Polish Translation

W menu tatarskiej restauracji nie byÅ‚o wcale Å›wieżej koÅ„skiej krwi. Dwie Å›liczne nastolatki, które mnie obsÅ‚ugiwaÅ‚y, poleciÅ‚y pyszne pierogi. Jedna z nich byÅ‚a potomkiniÄ… Tatarów, którzy osiedlili siÄ™ w Kruszynianach trzysta lat temu. MiaÅ‚a typowo wschodniÄ… urodÄ™, podkreÅ›lonÄ… przez proste, kruczoczarne wÅ‚osy. DrugÄ… byÅ‚a jasnowÅ‚osa Polka z kwiatami we wÅ‚osach. Kiedy staÅ‚y, uÅ›miechniÄ™te, czekajÄ…c na moje zamówienie, pomyÅ›laÅ‚em mimowolnie o harmonii panujÄ…cej w tym regionie miÄ™dzy islamem i chrzeÅ›cijaÅ„stwem przez wiele stuleci, w czasach tolerancji religijnej Rzeczpospolitej Obojga Narodów; nie mogÅ‚em też uniknąć porównaÅ„ z opÅ‚akanÄ… sytuacjÄ… współczesnego Å›wiata. W czasie pobytu wÅ›ród Tatarów krymskich w 1825 roku Adam Mickiewicz ulegÅ‚ fascynacji „orientem”, czemu daÅ‚ wyraz w swoich piÄ™knych „Sonetach Krymskich”. UdaÅ‚o mu siÄ™ wówczas bez trudu pogodzić szacunek dla islamu ze swÄ… wiarÄ… katolickÄ…. W owym czasie nabraÅ‚ także wielkiego szacunku dla Å»ydów – do tego stopnia, że w 1855 roku próbowaÅ‚ stworzyć w Stambule (Konstantynopolu) Legion Å»ydowski, HusariÄ™ Izraela.[1] Historia „Tatarów polskich”, zwanych również Lipkami[2] to rzecz niezwykÅ‚a, peÅ‚na namiÄ™tnoÅ›ci i egzotyki.
Wioski Bohoniki i Kruszyniany leżą na wschód od Białegostoku, blisko granicy z Białorusią. W obu znajduje się maleńki meczet. Wędrując przez wspaniałą Puszczę Knyszyńską nietrudno wyobrazić sobie małe, mocne konie Tatarów pędzące przez wielkie, otwarte równiny. Samochód jechał cicho po grubym dywanie suchych liści zalegających na drodze, gdyż w tym odległym miejscu nie było prawie żadnego ruchu. Kruszyniany to osada złożona z rustykalnych, głównie drewnianych domów rozrzuconych wzdłuż błotnistej drogi. Meczet ukryty między brzozami to mały, drewniany budynek z osiemnastego wieku, pomalowany na zielono. Gdyby nie maleńkie złote gwiazdy i półksiężyce, lśniące na szczycie bliźniaczych kopuł, właściwie nie różniłby się niczym od parafialnego kościółka. Dopisało mi szczęście, bo dotarłem do meczetu w chwili, gdy zamykał go jeden z potomków tutejszych Tatarów. Miał twarz o charakterystycznych mongolskich rysach, rodem prosto z azjatyckiego stepu, i był niesłychanie uprzejmy. Podłogę meczetu okrywały tureckie i perskie dywany.
- ProszÄ™ wejść! Serdecznie pana zapraszam. WiedziaÅ‚ pan, że w Polsce wciąż żyjÄ… Tatarzy, tacy jak ja? – UÅ›miechnÄ…Å‚ siÄ™ od ucha do ucha.
- Tak, prawdę mówiąc wiedziałem. Przyjechałem tutaj, żeby obejrzeć meczet. Właśnie zjadłem pyszny lunch, same tatarskie specjały.
- Ach, więc lubi pan tatarskie jedzenie! Więc wie pan o nas wszystko, ale pewnie nie wie pan, jak zbudowany jest meczet.
- Ma pan rację. Rzeczywiście niewiele wiem o islamie.
- Ten maÅ‚y pokój przeznaczony jest dla kobiet, oddzielonych od mężczyzn. Tutaj jest Mihrab, który wskazuje, gdzie leży Mekka. Minbar to maÅ‚e podwyższenie, z którego imam prowadzi modlitwÄ™ i przemawia do wiernych. Na Å›cianach wiszÄ… muhiry, ozdobne tkaniny z wyhaftowanymi wersetami z Koranu.
Meczet był maleńki, ale wypełniała go atmosfera świętości i spokoju.
- Czy ktoÅ› nadal korzysta z tego meczetu?
- Tak, ale niezbyt często. W wiosce zostały już tylko trzy tatarskie rodziny. Wszyscy młodzi ludzie są w mieście. Ale mnie się tutaj podoba, i lubię rozmawiać z takimi ciekawymi gośćmi jak pan!
DÅ‚uga historia islamu w Polsce ma wyjÄ…tkowo spokojny, unikatowy wrÄ™cz charakter. Polscy Sarmaci twierdzili, że sÄ… potomkami „barbarzyÅ„skich” iraÅ„skich plemion z czarnomorskich stepów. Tatarzy polscy (litewscy) żyli na terenach Rzeczpospolitej Obojga Narodów od czternastego wieku. Tatarski chan Tochtamysz i jego klan osiedlili siÄ™ na Litwie za zgodÄ… wielkiego ksiÄ™cia Witolda (1352-1430) po tym, jak zostali pokonani przez legendarnego wodza turecko-mongolskiego Timura. Pozwolono im zachować strukturÄ™ plemiennÄ… i swobodnie praktykować islam. Wielu z nich walczyÅ‚o w oddziaÅ‚ach lekkiej kawalerii przeciwko Krzyżakom na polach Grunwaldu, później zaÅ› broniÅ‚o granic Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Współpraca ta trwaÅ‚a przez wiele lat, aż do czasów kontrreformacji; kiedy odebrano im przywileje, którymi cieszyli siÄ™ przez tak dÅ‚ugi czas, szukali pomocy u suÅ‚tana Murada III w Stambule. W koÅ„cu zbuntowali siÄ™ i w roku 1672, kiedy wybuchÅ‚a wojna polsko-osmaÅ„ska, przeszli na stronÄ™ Turków.
Potokiem Lipków byÅ‚ polski pisarz, Henryk Sienkiewicz, który w 1905 roku otrzymaÅ‚ literackÄ… nagrodÄ™ Nobla. Jego wielki cykl historyczny, „Trylogia”, napisany pod koniec dziewiÄ™tnastego wieku, dodawaÅ‚ Polakom otuchy i ksztaÅ‚towaÅ‚ ich narodowy charakter, nakÅ‚aniajÄ…c do czynnego stawiania oporu paÅ„stwom zaborczym, a później również i nazistom. Tatarski bunt uwieczniony zostaÅ‚ w ostatniej powieÅ›ci „Trylogii” – „Panu WoÅ‚odyjowskim”.

„A mÅ‚ody Lipek podniósÅ‚ dumnie gÅ‚owÄ™, powiódÅ‚ swym żbiczym wzrokiem po zgromadzeniu i nagle rozerwawszy żupan na swej szerokiej piersi rzekÅ‚:
- Ot, ryby siną barwą wykłute!... Jam jest syn Tuhaj-beja!...
Umilkli wszyscy, tak wielkie imiÄ™ strasznego wojownika uczyniÅ‚o wrażenie.”[3]

Zaledwie rok później Lipkowie zniechęcili się do swoich nowych panów, a po zwycięstwie polskiej armii pod Chocimiem, w roku 1673, wrócili do Polski i otrzymali przywrócone w wyniku amnestii przywileje.
Później walczyli u boku skrzydlatej kawalerii króla Jana III Sobieskiego w wielkiej bitwie wiedeÅ„skiej, w 1683 roku; nosili wówczas sÅ‚omÄ™ przywiÄ…zanÄ… do heÅ‚mów, by odróżnić siÄ™ od Tatarów walczÄ…cych po stronie tureckiej. SÅ‚ynna „tatarska taktyka”, polegajÄ…ca na pozorowanym odwrocie, po którym nastÄ™puje nagÅ‚y atak, w znacznej mierze przyczyniÅ‚ siÄ™ do zwyciÄ™stwa polskich wojsk. Sobieski pisaÅ‚ do swojej żony, MarysieÅ„ki: „Nasi Tatarzy zabawiajÄ… siÄ™ sokoÅ‚ami, które przywieźli tu ze sobÄ…… sÄ… lojalni i godni zaufania”. Po tej wiktorii Lipkowie otrzymali w nagrodÄ™ ziemiÄ™ i tytuÅ‚y szlacheckie, zostali również zwolnieni z podatków. Lipkowscy kawalerzyÅ›ci (co ciekawe, niektórzy pieczÄ™towali siÄ™ herbem NaÅ‚Ä™cz, tym samym, co Joseph Conrad) żyli jak szlachta, brali udziaÅ‚ w powstaniach po rozbiorach Polski, walczyli w armii napoleoÅ„skiej, a w koÅ„cu także przeciwko nazistom.
KierujÄ…c siÄ™ radÄ… mojego tatarskiego przewodnika, postanowiÅ‚em odwiedzić mizar czyli tatarski cmentarz, ukryty w lesie na niewielkim wzgórzu, miejscu Å›wiadczÄ…cym o niezwykÅ‚ym pomieszaniu kultur we wschodniej Polsce. Nagrobki przy wejÅ›ciu bez wÄ…tpienia byÅ‚y chrzeÅ›cijaÅ„skie, dalej jednak ustÄ™powaÅ‚y miejsca nagrobkom tatarskim, zaroÅ›niÄ™tym i przechylonym na różne strony. Każdy z nich zwieÅ„czony byÅ‚ żelaznym półksiężycem oraz gwiazdÄ… i opatrzony napisem po rosyjsku, polsku lub arabsku. Niektóre nazwiska, takie jak Mustafa Bogdanowicz albo Ismail Jankowski byÅ‚y naocznym dowodem zrastania siÄ™ ludnoÅ›ci polskiej i tatarskiej. Jednakże poczÄ…tki żydowskich Tatarów ginÄ… w pomroce dziejów. Ludzie o typowych azjatyckich rysach czyÅ›cili groby z trawy i liÅ›ci, przygotowujÄ…c je do Dnia Wszystkich ÅšwiÄ™tych i trzymajÄ…c siÄ™ tym samym zwyczaju, który przejÄ™li od swoich chrzeÅ›cijaÅ„skich sÄ…siadów. Oblicze jednego z nich, o wyjÄ…tkowo mocnych, azjatyckich rysach, przeniosÅ‚o na moment mojÄ… wyobraźniÄ™ prosto do czternastego wieku.
Setki rzadko odwiedzanych jezior i połacie starych, gęstych lasów dominują w krajobrazie regionu położonego na północ od tatarskich wiosek, wzdłuż białoruskiej granicy, aż po Litwę. Puszcza Augustowska i Suwalszczyzna to jedne z najpiękniejszych i najdzikszych obszarów w Europie. Jezioro Wigry otoczone jest prawdziwym labiryntem strumieni, lasów i trzęsawisk, w których żyje mnóstwo różnorakich gatunków ryb, zwierząt lądowych i ptactwa. Nad jeziorem góruje szokująco różowy klasztor kamedułów. Na stogach siana przysiadają pary bocianów, które klekocą głośno w małżeńskim uniesieniu. Krzepkie konie ciągną wozy wyładowane stertami zielonych liści tytoniu, na których siedzą roześmiane dzieciaki. Puste drogi szczęśliwej wiejskiej przeszłości.



[1] Szersze omówienie stosunku Mickiewicza do Å»ydów, których ogromnie szanowaÅ‚ za gotowość do walki i stawiania oporu (co sprzeczne jest z powszechnym mniemaniem o sÅ‚użalczoÅ›ci Å»ydów), oraz prób stworzenia legionu żydowskiego, znaleźć można w fascynujÄ…cej książce „Black Sea” Neala Aschersona (Londyn 1995) str. 171-5
[2] Nazwa „Lipka” pochodzi od starej, tatarskiej nazwy Litwy i zostaÅ‚a prawdopodobnie wywiedziona od zdrobnienia nazwy drzewa lipa.
[3] „Pan WoÅ‚odyjowski”, Henryk Sienkiewicz

Extract from: 

Kraj z Księżyca: Podróże do Serca Polski (Wydawnictwo Czarne, Warszawa 2010)

Polish language version is now only available direct from the author: Contact: mjcmoran@wp.pl

Comments

Popular posts from this blog

Elisey Mysin recital - XVII International Piano Forum - Bieszczady Without Borders - Sanok, Poland

73rd. International Chopin Piano Festival 3-11 August 2018, Duszniki Zdroj, Poland

20th International Chopin and his Europe Music Festival 17th August – 08th September 2024